STRESS (1)

Maandagmorgen, een jaar of 1993, een maand of 5, een uur of 10. Ik bevind mij op het “outplacementbureau”, dat moet zorgen dat ik weer in het arbeidsproces terechtkom. Tegenover mij zit mijn consulente. Uit privacyoverwegingen -en omdat ik haar naam vergeten ben- zal ik haar Lucie noemen. Wij gaan een goed gesprek beginnen. Lucie en ik.

Lucie spreekt: “Om je goed te kunnen oriënteren is het van groot belang dat je een grondige zelfanalyse maakt, waarbij je rekening moet houden met ralpzn onder verkwinterende apsen…….”
Mijn aandacht vliegt alle kanten op. “Ja, ik begrijp het Lucie”, zeg ik mechanisch.
Ik kijk haar even aan. Ze heeft wel mooie ogen, geloof ik.
“Neem er dus de tijd voor en schroom niet om je kwaliteiten amker te schrapelen………….”
Kolere, wat is het hier warm zeg! Ik zit me helemaal leeg te zweten!
“………..frapelt slonks in de bibliotheek nog nagekeken?
“Uh, sorry, wat zei je?”
Warm? Het is hier helemaal niet warm! Zo hé, ik ril helemaal van de kou! Ik wou dat mijn strot niet de hele tijd dichtgeknepen werd, zeg. En dan die band om mijn borstkas, die mag ook wel wat losser.
“…..Henk? Je wordt wel erg wit hoor!”
“Ik word niet goed”, zeg ik. Twee seconden later val ik van mijn stoel.
Jeetje, ik ga dood. Arme Maria, ze wordt weduwe. Maar is dit dan een hartaanval? Hoe voelt dat eigenlijk? Ik heb geen stekende pijn in mijn borst! Of een hersenbloeding? Dat moet haast wel, wat kan het anders zijn?
“Henk! Gaat het? Henk?”
Dat is Lucie. Ik kan haar nog horen. Zien ook trouwens.
“Ik weet het niet”, stamel ik.
“Kun je opstaan?” Vraagt ze.
Opstaan? Hoe komt ze daar nou bij? Mensen die een hartaanval hebben moeten toch blijven liggen?
“Dat durf ik niet”, zeg ik.

Lucie praat – verbazend kalm- op mij in. Na verloop van tijd realiseer ik mij, dat al mijn vitale lichaamsfuncties nog naar behoren functioneren. En pijn heb ik eigenlijk ook niet. Na een minuut of tien durf ik te gaan zitten om het bekertje water, dat Lucie liefdevol voor mij heeft ingeschonken, leeg te drinken.

morgen deel 2