STRESS(2)

Mijn huisarts wordt gebeld. Ik mag komen. Omdat ik niet durf te fietsen brengt Lucie me met haar auto. Na een kort onderzoekje concludeert de dokter dat ik niets mankeer. Die dokters van tegenwoordig! “Maar wat gebeurde er dan vanmorgen, dokter?” “Je ging onderuit, Henk.” De dokter maakt een grapje. “Psychosomatische klachten, STRESS in de volksmond.”
Voordat ik het weet sta ik weer buiten, met een verwijzing naar de fysiotherapeut en een vreemd, onvoldaan gevoel.

Thuisgekomen ga ik de schade eens inventariseren.
· Ik mankeer dus niks.
· De druk op mijn borst is gebleven. Maar ja, dat had ik eigenlijk twee maanden geleden ook al.
· Ik heb STRESS. Kijk, dat is mooi. Even een paar daagjes rustig aan doen en ik ben weer de oude. Toch? De oude? Wil ik dat eigenlijk wel, weer de oude zijn?
· STRESS. Dat is toch dat je te hard werkt en te weinig tijd voor jezelf neemt? Dan heb ik dat outplacementbureau helemaal niet meer nodig! Iedere werkgever is blij met mij! Bovenaan mijn C.V. zet ik als voornaamste aanbeveling: Ik heb STRESS.

Ik bel mijn vrouw op haar werk in Amsterdam. We kunnen vanavond gaan eten in Abcoude; halverwege Amsterdam en Utrecht. Dat vindt zij een goed plan. In de trein, onderweg naar Abcoude, worden mijn verhalen over “mijn toestand” steeds boeiender. “Ja Maria, ik ben ingestort bij Lucie, Maar je hoeft je nergens zorgen over te maken. Ja joh, ik dacht dat ik dood ging! Wat zeg je? Nee, ik hoef voorlopig niet opgenomen te worden. Ik begin met fysiotherapie –ja, voor de ademhaling, ja, die is niet goed, mijn ademhaling- en daarna zien we wel weer. Psychosomatische klachten zijn het, erg hè? Maar daar kun je best oud mee worden.”

Op het station van Abcoude vlieg ik haar om de hals. Nou ben ik sowieso wel een romantisch type, maar Maria voelt toch wel dat er iets aan de hand is. Iets anders dan dat ik zo veel van haar houd.

morgen verder