STRESS(8)

Uiteraard heb ik ook nog een vrouw. Maar hoewel Maria mijn vrouw en een afgestudeerd maatschappelijk werkster is, is zij –doorgaans- niet de meest aangewezen persoon voor een luisterend oor en weldoordachte adviezen. Daarvoor staat ze te dicht bij me en heeft ze –te veel- een eigen mening over de situatie. Bovendien is het voor haar heel lang erg moeilijk geweest, om enigszins te doorgronden wat er met mij aan de hand is. Dat is ook niet zo vreemd, want soms weet ik het zelf niet eens. Daarnaast heeft zij ook nog een eigen leven en wil ze niet dag en nacht geconfronteerd worden met de pijntjes en zieleroerselen van haar man. Maria praat zelf graag. Vooral als ze uit haar werk komt.

“Mathilda was naar de kapper geweest. Het zat hartstikke leuk, joh! Ze heeft een kleurspoeling laten doen, Bordeauxblauw geloof ik”.
“Oh ja? Mmmmmm”.
“Ik zou vanmiddag geen thee zetten voor bij het eten, want Trudy was aan de beurt. Maar ja, toen was het intussen al 12.15 uur en was er nog steeds geen thee!”
“Tsssssssss.”
“Daar baal ik wel van. Ze doen de hele dag zo vreselijk druk. Alsof ze geen tijd hebben om thee te zetten en alsof ik het niet druk heb! Dat vind ik trouwens ook niet, hoor. Dat we het zo druk hebben. Dus ik denk, als ik nog wil eten en een bakkie thee erbij, dan moet ik het zelf maar weer doen.”
“Jullie maken wel wat mee hè, bij het ‘RIO’?”

Van mijn –enigszins ongeïnteresseerde- reacties wordt Maria natuurlijk ook niet vrolijk, dus een goed gesprek over mijn dag komt dan meestal niet meer op gang. Dat gebeurt meestal pas als er langdurige onvrede over iets bestaat. Inderdaad, we lijken wel een gewoon stel.
Maria vindt dat ik professionele hulp nodig heb. Dat vind ik misschien ook wel, maar de ervaringen die ik met het professionele circuit heb zijn nou niet direct bijzonder positief.

wordt vervolgd